Historia
W 1229 roku wieś Pawęzów w części należała do opactwa Benedyktynów Tynieckich, a w części była własnością szlachecką i ta część z początkiem XIV wieku przeszła w ręce założyciela miasta Tarnowa Spycimira Leliwity. W 1364 roku syn Spycimira, Rafał Leliwita wykupił od Benedyktynów drugą część wsi i aż do 1848 roku należała ona do dóbr hrabstwa tarnowskiego, które było we władaniu kolejnych rodów Tarnowskich, Ostrogskich, Zasławskich, Zamoyskich, Lubomirskich, Radziwiłłów i wreszcie Sanguszków.

Wieś wielokrotnie nawiedzały klęski epidemiczne. W XVII wieku była to tak zwana „czarna śmierć” (dżuma), na początku XIX – epidemia żółtej febry, a w latach 1831, 1855 i 1893 epidemia cholery. Nieurodzaje z 1845 roku przyniosły pierwszą falę głodu. Dwa lata później z powodu zarazy ziemniaczanej zmarło wielu mieszkańców wsi.

Po pierwszym zaborze, w 1772 roku, wieś dostała się pod panowanie Austrii.

Dość obszerny opis zawarty w Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego z 1884 roku mówi: „Pawęzów z Marszówką i Zagórzem, wieś, powiat tarnowski, parafia rzymskokatolicka we Lisiej Górze. Leży w okolicy falistej o małych wzniesieniach (211 do 270). Przez wieś ciągnącą się długą ulicą prowadzi droga gminna do Tarnowa (5 km), nadto odnoga drogi powiatowej do Łęgu, gdzie się łączy z gościńcem z Tarnowa do Żabna. Wieś składa się z 95 domów i 545 mieszkańców, w tym 521 katolików i 21 Żydów (…). Zagórze leży przy gościńcu z Tarnowa do Dąbrowy i ma karczmę. Obszar dworski ks. Sanguszków ma 2 domy i 28 mieszkańców, 279 roli, 19 łąk i ogrodów, 7 pastwisk 4 mr. lasu (…). Jest tutaj kasa pożyczkowa gminna z kapitałem 306 zł i dwie kaplice murowane, prywatna, nie posiadająca żadnych przywilejów, i publiczna, w której się nabożeństwa cztery razy w roku odprawia. Dawniej było tu bractwo różańcowe, które teraz zamieniono na towarzystwo. Pawęzów graniczy na wschodzie z Lisią Górą i Zaczarniem, na południu z Krzyżem, a na zachodzie z Bobrownikami Wielkimi i Łęgiem”.

Pod koniec XIX wieku mieszkańcy wsi coraz częściej włączają się w życie polityczne i patriotyczne regionu. Uwidacznia się to zwłaszcza po 1895 roku, kiedy to utworzono Stronnictwo Ludowe. Na tym terenie działał jeden z jego przywódców, późniejszy premier, Wincenty Witos z Wierzchosławic.

W okresie I wojny światowej wzrosły nadzieje na odzyskanie niepodległości. Kilku młodych chłopców z naszej wsi uczestniczyło w pracach Polskich Drużyn Strzeleckich w Tarnowie, a następnie dołączyli do I Brygady i II Brygady Legionów Polskich.

Półtora miesiąca przed odzyskaniem w 1918 roku przez Polskę niepodległości, w nocy z 3o na 31 października, Tarnów i jego okolice stały się wolne od panowania Austriaków, w tym również Pawęzów.

W dwudziestoleciu międzywojennym w Pawęzowie powstało koło PSL-Piast i koło Młodzieży Wiejskiej „Wici”.

8 września 1939 roku dla mieszkańców Pawęzowa rozpoczęła się II wojna światowa. Wielu z nich musiało przymusowo pracować na rzecz Niemców, kilkoro młodych mężczyzn i dziewcząt wywieziono na roboty do Niemiec. Mimo terroru i zagrożenia życia członkowie „Wici” włączyli się do konspiracji pod patronatem Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej. Dla uczczenia ich pamięci 28 października 1973 roku odsłonięto na ścianie frontowej dawnego Domu Ludowego w Pawęzowie tablicę pamiątkową. Dzisiaj znajduje się ona na pomniku poległych obok kościoła parafialnego. Upamiętniono na niej: Józefa Bogacza, Mieczysława Kiełbasę i Jana Moskala oraz zamordowanego w Miednoje, Wojciecha Wałaszka.

Wśród mieszkańców wsi żywa jest pamięć o bestialsko rozstrzelanych w lesie Sośnina (leżącym na pograniczu Pawęzowa i Brzozówki) jedenastu mężczyzn i dwóch kobiet, nieznanych bliżej więźniów przywiezionych z Tarnowa. Ich szczątki złożono na cmentarzu w Lisiej Górze.

18 stycznia 1945 roku Pawęzów został wyzwolony.

Jeszcze przed II wojną światową mieszkańcy postanowili wybudować kościół, gdyż do tej pory na nabożeństwa udawali się do kościoła parafialnego w Lisiej Górze bądź w Krzyżu. Wybuch wojny uniemożliwił jednak budowę, którą rozpoczęto w 1948 roku kładąc fundamenty. W wyniku braku zgody władz i odpowiednich planów znów odłożono budowę w czasie. Dopiero w 1956 prace wznowiono, a budowę ukończono w 1958 roku. Poświęcenia dokonał ksiądz biskup sufragan tarnowski Karol Pękala w dniu 1 czerwca 1956 roku. Jednak parafią Pawęzów został dopiero w 1980 roku, a jej pierwszym proboszczem został ks. Jan Bereś.

W latach pięćdziesiątych sąsiednią wieś Krzyż przyłączono do Tarnowa, Pawęzów więc stał się wsią graniczną z miastem Tarnów. W 1984 roku część terenów należących do Pawęzowa włączono do nowo utworzonej wsi Brzozówka. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie tarnowskim.

W Pawęzowie działała czteroklasowa szkoła podstawowa, a po jej ukończeniu uczniowie kontynuowali naukę w ośmioklasowej Szkole Podstawowej w Krzyżu. W rozwijaniu życia kulturalnego wsi pomagał Dom Ludowy oraz Gminny Ośrodek Kultury w Śmignie. W roku szkolnym 1993/1994 oddano do użytku nowy budynek szkoły, oraz uruchomiono nauczanie w klasach 4-8.

W 2007 roku wzdłuż głównej drogi, na odcinku Tarnów – Śmigno został zbudowany chodnik-ścieżka rowerowa, połączona ze ścieżką rowerową biegnącą wzdłuż ulicy Krzyskiej w Tarnowie.

W 2010 r. oddano do użytku nową salę gimnastyczną przy szkole.